کائولن شکل خالص خاک (سیلیکات آلومینیوم هیدراته )است. سه ماده ی مشخص از آن وجود دارد: کائولینیت، نیکریت، دیکیت که کلیه ی آن ها دارای فرمول مشابه اند. در توده های خاکی شکل با جلای تیره یافت می شود. ساختمان آن شامل یک ورقه ی دو لایه ای مرکب از یک لایه ی تترائدر سیلیس (با یون های هیدروکسیل همراه آن) و یک لایه ی اوکتائدر آلومینیوم است. یونهای آلومینیوم با یون های اکسیژن و هیدروکسیل لایه ی تترائدری یک طرف و یون های هیدروکسیل طرف دیگر هم ردیف شده اند. پیوند میان ورقه های مجاور بسیار ضعیف است، بین یون های هیدروکسیل یک ورقه و یون های اکسیژن ورقه ی مجاور پیوندهای هیدروژنی وجود دارد. در دماهای زیاد آب از دست می دهند و دیرگداز می شوند.

غالبا به صورت محصول تاثیر شیمیایی هوا بر فلدسپات ها یافت می شود˓ فرآیندهای رسوبی آن را انتقال می دهند و از دیگر مواد رسوبی جدا می سازند و به صورت بسترهای خالص ته نشین می کنند، کائولینیت از این بسترها استخراج می شود و بدون آنکه به تصفیه شدن نیاز داشته باشد به مصارف گوناگون می رسد. به صورت فرآورده ی تغییر سیلیکات ها بر اثر آب های گرم زیر زمینی در رگه های سولفور و در مجاورت آن ها ونیز در چشمه های آب گرم و آبفشان ها به دست می آید.

در داروسازی و تهیه آجر نسوز، چینی و سرامیک به عنوان سفیدگر به کار می رود. برای ساختن ظروف چینی و در چینی شیمیایی برای شیرها، لوله ها و لامپ های لوله ای، لوازم و متعلقات، به عنوان آستری کوره ها، عایق های الکتریکی، به عنوان ماده رنگی و پرکننده در رنگ ها، زبره در پلاستیک ها، به عنوان سایا، لعاب های ظروف سفالی، جاذب در تصفیه روغن به کار می رود. کائولن به صورت ماده ی رنگی کلوییدی خنثی در رنگ ها به کار برده می شود. این گرد آب گریز است ولی دارای سازگاری خوب در روغن ها و بسیاری از حلال های آلی است.